Şiir Sarnıcı Şiir Seçkisi (Şiir Sarnıcı'nda Yayımlanmış Seçki Şiirler)

 Şiir Sarnıcı 9. Sayı Şiir Seçkisi

Selami Karabulut

AÇILAN MESAFE

kapanıyor birer birer yüzüme

telaşla çekilen perdelerin kasveti

 

sabahın sevinci dalgalı deniz

yorgun adımlarıyla geliyor akşamlar

 

buraya kurulmuş dönme dolabım           

binenle oyalanır gidenle acınırım

 

gün biterken nereye çekilir gölgeler

kaç karışlık cücedir caddelerin telaşı

 

ve neden yüksek evlerin boyundan

herkesin mahremini gizleyen eşikler

 

çözüp göğsümün düğmelerini

orda mı diye yokluyorum yaramı   

 

ne hoş bir tesadüfle çekiyor içine

dağınık adımlarımın sarhoşluğunu 

 

duymuşum gibi bir pikabın cızırtısını

kızgın yağda yanmış soğan kokusu

 

az önceden kalsa da şimdinin yorgunluğu

her solukta derinleşiyor açılan mesafe

 

bakması gibi birbirine iki yabancının 

karşı karşıya duran bir köprünün ayakları

 

yakındır bir adım ötede fısıldanan söz

ama bir ölünün son soluğu kadar uzak  

 

yokuşun başında sohbet ettiğim ben

benzemiyor artık vadide yürüyen bana  

 

ve neden kurutmaz alnımdaki teri

saçlarımın kokusunu getiren rüzgâr 

 

tanımadığım bir dalgınlıkla sallanıyor

az önce beni yolcu eden elim

 

ah nasıl da hoş bir tesadüfle kokuyor

eski bir plak gibi cızırdayan soğanın acısı   

Rıdvan Yıldız
GÜZ EKSİĞİ

Yapraklar intihara yürüdü

Güzü öğreniyor soğuk kuşlar
Kendini kapatıyor ağaçların sesindeki çığlık
Veda satılacak bir şey değil

Atları ölen ekin tarlaları hazan

Gözlerimde uçsuz bucaksız deniz
Çiçeklerin canı avcumda
Ömrüm gecenin merdiveni iniyorum

Kurak bir bozkırda sınırsız bilgelik

Ve doğuya bakan sfenks tebessümü 
Güneşli kavak ağaçlarında
Fakat bana öğretmediler yağmurun kapıları yorduğunu

Kent ayağa kalktı

Çocuklar düşerken uykulardan
Ferhat aşkı öğrendi dağın ardında
Kadınlar meydanlarda ünlem işareti
İstif istif renkler dökülüyor ağaç dallarından

Gayesiz bir hayat / elemli 

Öper yalnızlığımı
Çünkü habire yeniliyoruz
Simli cümlelerin tazeliğine
 Önce şafağı tazelemeli insan

Toprağı sürüyoruz tohumu öğretmek için

Kuşlar gökyüzünün uykusu
Bölük pörçük ediyorlar rüyalarımızı
Histeri belirtisi alçak rakımlı sözler

Gülenle de gülünmüyor her zaman

Şimdi bomboş bir havza gözlerim
Susmayan şarkıların ağrısı yüreğimde
Güz yapraklarında hasret kuyular buluta

Kimse kimseyi anlamıyor kimsesiz kalmadan

İyi ki gidenler var tenimizi acıtarak
Güz eksiğiyim düşen yaprağın peşinde
Çiçekten çalınmış yoğun bir akşam
Beni topla anılardan başlayarak 
                                        Mart 2020

Yaşar Özmen

UMUT

(Güncel Sanat Dergisi 11. Kaygusuz Abdal Şiir Yarışması Seçici Kurul Özel Ödülü)  

 

Beklentimin ucunda umman, umut garım

Kaygımı diriltir sıska gül yapraklarında

Sağanak gölgeler her sabaha, kadim kalabalığım

Acılar tortusu kördüğüm, fren sesi raylarında

Puslandıkça uzaklıklar, kurnazca daralır ufkum

Benden yana ağmadı hiç, kantarın topuzu ne keder

Kaygı küpü, duvarı hunharca yıkılan her hücrem

Olsun yaşamak ince iştir, durduk yere ağlanmaz ki…

 

Ne kalelerdi devraldığımız burçları insan manzarası

Ne güzel çocuklardı toz dumanda oyunsuz büyümüş

Yüce sevdaydı o, adını özgürlük koyduğumuz

Tutkuydu o, başarmakla yaşamayı bir koştuğumuz

Çeşitliliğin birlikteliğinde coştuğumuz yağız tenler

Çokluğun tekliğinde buluştuğumuz kuşetli trenler

Demir alsa umut garından, başında kavak yelleri

Islak bir sabaha varır mı bahar mı bahar kokulu?

 

Nerede o çocuklar, kaleler, aşklar, beklentiler

Zamanı kurşuna dizen kusursuz kalabalıklar

Hımbıl sesiyle yüklenir, sürtünür, yıkılır belleğim

Savunamam bu utancı, dört yandan vuran tipi var

Tütsülü öykü, ağdalı inkâr, besleme sürüler

Ne insan ne yaşam ne ray ne gar ne de sen-ben

Değilse bir diğeri o değil; nedense ötekinin ötekisi

Tutulu yollar, her yol tek gişede son, kesik biletim

Halay çeker harman yerinde, uzanmış mendili ciğerime

Var gitsin, kepçe kepçe yemekle tükenmez memleketim

 

Onulmaz bir kere ölüm orucuna dadanmış aklım

Olsun aşktan öte ne yükümüz var da

                                               yolumuzdan kalalım

 

Hey bu gardan kalkan umut

                                     ayaz mı kuru ayaza harman

Üzme, en dar zamanda bile

                                     sıkı aşklar yaşanır her zaman…   

                                                             Ekim 2020

 

Seval Arslan
CÜMLE KAPISI

 
-gün güne tutsak, insan insana tuzak-
sonsuz boşlukta göktaşları
evrenin yaratılışı kadar eski
ilk insandan yaşlı
 
zamanın çatlağında ışık, cılız
mabetlerinde tapınırken yezitler
ters döndü pusulanın oku
akbabalar kapladı yeri, göğü
 
hücrelerde çekiçlendi aydınlığı dokuyan sesler
dar geçitlerden taşındı ölüler
dağ yamaçlarında kül rengi sessizlik
 
yuvarlandı kayalar, ırmaklar kurudu
yıldız çiçekleri soldu bir bir…
 
çağın omzunda siyah şal
 
kuyunun derinliğinde bir resim puslu
kuşların yüzü yoktu, insanların…
 
cümle kapısının kırıldı mührü
üflendi yürek atışlarına kızgın toz
söz üşüdü
                   su üşüdü
                                     üşüdü yaz
 
ey tanrım kötüleri -yok- yaz
 
gür ışığın altında
dirilsin kemikleri ölülerin.

 Elif Burcu Özkan
ALTIN DİŞLİ YAŞLI KADINLAR

 
Ben bir küçük umut kızı
Koşulsuz Polyanna
Ateşle oynamayı seven dağ keçisi
Sesine salınır nefesim
Süt giysili kara mizahçının
Gözlerimi kalın bir kuşakla sarıp
İterim sırtından
Zihnime nakışlı deneyimleri
El âlemin geçici bulutlarından
Neşeli gün toplarım saçılır yere
Omurgam bin yerinden kırılır
Demir kalpler soğutur çılgın aklımı
Coşkun eteklerim çekilir taşlarına
Toplayıp derslerimi göz göz topraktan
Vururum on ikiden yine alnımda
Ruhumdan başlar hep kopmalar
Dünden uzar gölgelenmeye
Ağırbaşlı meltemlere saklarım siluetimi
Böyle lokma lokma yuttuğumda tüm zamanlarımı
Çitilerim ceketime iliklediğim özverileri
Gurur pul pul dökülürken derimden
Uçuşan tembihlerimden yazılır aforizmalarım
Altın dişli yaşlı kadınlarım
Eritip onları sürerim kirpiklerime
Göz kapaklarım hatırlatsın diye
Her kanat çırpışında dünyaya
Dudaklarımı onlarla boyarım kor kızıl
Konuştukça işlesin içime, uyaran alevleri
Ben şekerli söze kanan küçük kadın
Özdeyişli, pembe bir çizgi film
Kendine gitmeler biriktirmiş
Yanlış savaşçı
Çocukluğum sevinsin diye
Zorluyorum hayatı

Şiir Sarnıcı 8. Sayı Şiir Seçkisi

İbrahim Ağören
YALNIZLIĞIMIZ ÇİÇEK ADLARINI BİLEMEYİŞİMİZDENDİR

 

Sesim düştü bir boşluğun üstüne

Kırıldı art arda inleyen tını.

 

Ağrı korkudan fazla sevilir bizde

Bitmemiş senfoniler eşliğinde.

 

Bir avuç kanlı ses bu iççekişler

Görüyorum dut ağacı altındaki çocukları.

 

Tüm keşkeler bir kapı arar durur

Yazılı kâğıt konup bırakılan şişeler gibi denize.

 

Söylenti güzel bir dişidir gene de

Yorgun bir kara’nın  ağıdı gibi

Sese sinen korkular duyulur elbet

Adı unutulmuş şair mısralarında.

 

Notaların çizdiği acı çığlıklar

Bir ümitsiz kösteklidir şimdi

Yalnızlığımız çiçek adlarını bilemeyişimizdendir

Peki neye yarar o zaman bunca okur yazar

Hala öldürüyorsa biri ötekini?

 

Bir ışık buldum kimseye tutmam

Sırrımı söylemem sır olur gider.

Nilüfer Uçar

TEN ÇIPLAK

 

kalsın zamanın büyülü çıkını

       perdesiz gözlerimin ışığı

       uzağa düşen ırmağın ruhunu taşır

şiire bırakılan dudak payı

alçakgönüllü sokulur mahzun dizelerimin  koynuna

göğün renkli gözlerini ağlatır

yine de yazarım

ten’siz şiirleri

 

güneş kızıl tarlasında yaşar aşkını / üryan ve hovarda

gecenin iç gömleği el yazmalı / yastık düşlü

uzun rüyaların yatağına okunan karınca duası

rüzgârın her sayıklamasında

dul parçalarını toplar kibirli yaşam

ücralara yerleşen ne varsa düne dair

yine çıplak tenli şiirler

yine yorgun dizeler

 

artık zamansızlık

denizin teninde kaybolan yağmur damlasıyım

ne tahta isterim kurtaracak

ne dalga isterim kıyıya vuracak

mavi kanat isterim yüreğimin epriyen sofasına

tenim çıplak

 

flu bir portre / hasarlı yüzde aranan sen

sustu çilingir sofrasında iki kadeh

kendime efkâr, kendime sarhoş, kendime serseri

kaybolup yeniden doğmak Zümrüdüanka teleğinde

çıplak bir yalnızlık hiç değil

bu tutku

göğe bakan gözlerime

teni çıplak şiirler yazdım

yine de          

                                              6 Şubat 2021

Orhan Boztaş
GÖNLÜME YAT BU GECE

 

Limanı yanan şehirdin

Bir balık denizi özler gibi

Karaya çarptım gözlerimin tuzunu 

Parçaladım kendimi

Yağmur da ıslaktım

Bak şimdi sana bir bulut aldım

Boynuna sardım kollarımı 

Birkaç gezegen içinde

Gözüm kapalı sevdim...

Yıldım vaktinden önce batmayı

Yıldız düşüydün kayıp giden

Kalbimle konuştum adam gibi

Dinletemedim...

Görmüyorum yine

Hayallerimde koşan kehribarı

 

Gemiler alacaktım

Göğsünde diz çöken kalbimle battım

Öpmeye saçlarına düşen yıldızdan başlasam

Mavi çizilir dudağının haritası

İçinde balıklar gülümser

Ben ağlarmışım meğer

Ey bu dağın denizi

Ağlayan bir nehir gibi geçen içimde

Kar düştü yollara

İskele de demirlemedim seni

Nasıl batıyorsun gönlüme bu gece

Yaralı ceylan kalbime demir at 

Dağlara gel...

Dağlar saklamazsa gönlüme yat bu gece

Çiğdem Güner
SÖZ YAĞMURA YAĞDI 

 

sırtımdaymış, okşayınca bildim kanatlarım 

özgürlüğüm kuş, vurulmuş ağzından 

annemi alıp hızlandırmış zaman 

gel de bilme kaç yaşındaydın  

gökyüzünce ağlamış yüzünün ovasına bulutlar 

sus, 

kelimelerin altında bir büyük yorgunluk 

 

biraz burada bekleyelim sessiz 

çekip ağzımızın ipliğini bir küflü uykudan 

 

zamana ağır geldi insan eti 

kaldıramadı 

yükü yüklenmeden omuzlarına 

düştü yazı 

söz yağmura yağdı 

 

altımdan dünyayı aldılar 

kağıttan korkuları bindirip denizlere 

bir buzlu şarkı şakağımı yaktı 

 

ellerinmiş, bildim dokununca 

yalnızlığımı 

Canan Gürtunca Sanlı
GECENİN KANATLARI    

 

Gecenin kanatları çırpınan denizi sarar

balıklar şaşkın kuytu köşelerinde

kiminde hüzün, kiminde efkâr

nağmeler almış başını gider

sigaranın dumanına sarmış keyifler...

 

Beyaz bürümcük tülbent sarmış karşı kıyıyı

hoyrat rüzgar savurmuş sevdaları

izleri belirsiz  anıları savruk

hava küskün, begonya suskun

gözleri arıyor koltuğa sinen kokuyu.

 

Tesbih taneleri dağılmış yalnız köşelere

yıldızlar yoldaş, her birinde ayrı sözcük.

 

Yaşam dediğin bir avuç avuntu

sayfalar çevrildikçe, 

bir kuş misali  kanatlanır  gökyüzüne.  

                                 Temmuz 2019, Ayvalık